Amsterdam kan voor mij niet tippen aan Ibiza
Wow, wat is het jaar voorbij gevlogen! Het is alweer januari 2016, terwijl we hier in 2014 aankwamen. Ibiza, eiland in de zon! Mijn moeder is nu net een weekje bij ons geweest en morgen breng ik haar (helaas) weer naar het vliegveld, maar hoe heerlijk is het dat je toch altijd naar mooi(er) weer vliegt, als je onze kant op komt? Ook al is het nu iets frisser en waait het soms stevig, Ibiza blijft een prachtig en stralend eiland, waar je bij tijd en wijlen gewoon in je t-shirtje en slippers in de zon kunt gaan zitten met een heerlijke café leche. Of Americano, of solo, of wat je maar wil, uiteraard. Terugkijkend op dit jaar kan ik vol overtuiging zeggen dat we waanzinnig blij zijn met de stap die we hebben genomen. Het klimaat, het prachtige landschap, onze vallei waar we over uit kijken, de gemoedelijkheid van het eiland, het strand om de hoek, de lieve en fijne nieuwe vrienden die we om ons heen hebben, ons heerlijke huis, de moestuin en het buitenleven. Ik wil nooit meer terug.
Omschakelingen gaan niet zonder slag of stoot
De kleinste, die nu 4 jaar is, zit al in zijn tweede jaar op het openbare schooltje in ons dorp beneden aan de berg en spreekt ondertussen vier talen. Nederlands, Catalaans, Spaans en zo goed als vloeiend Engels. Mijn dochter van 13 gaat, gezien de omstandigheden, ook best heel goed op haar Catalaanse school. Zij spreekt goed Catalaans en een beetje Spaans. En daarnaast natuurlijk goed Engels. Ze is makkelijk in de omgang, maakt snel vriendinnen en heeft het in ieder geval goed naar haar zin. Alleen de oudste heeft het momenteel een beetje zwaar. Hoewel de verhuizing naar Ibiza een van zijn grootste dromen was, bleek de werkelijkheid wat moeilijker te overzien. Hij ging samen met zijn zus naar de openbare Catalaanse school, maar door een anders schoolsysteem kwam hij in tijdsnood te zitten in verband met het leren van de talen. Als vierdejaars student kun je hier óf afstuderen, waardoor je een soort vmbo in je zak hebt, óf je kunt door, zoals je in Nederland na je brugperiode een bepaalde richting kiest. Maar als je de talen niet goed (genoeg) spreekt, heb je die keuze niet echt. Dan houdt het na die vier jaar al gauw op. En aangezien hij nu al in de derde zit, hebben we besloten om hem naar een privé-school te laten gaan, waar er les gegeven wordt in het Engels en het Spaans, en mínder in het Catalaans. Met veel internationale kinderen, waar hij zelf ook behoefte aan heeft. Maar goed, wel wéér een omschakeling, want na een jaar Catalaans is overstappen op Spaans als een omschakeling van Nederlands naar Duits.
Hij mist zijn vrienden
De privé-school ligt aan de andere kant van het eiland en in het begin reed ik twee keer per dag heen en weer. Nu rijdt er gelukkig ’s ochtends een bus en hoef ik heb ’s middags alleen nog op te halen. Maar het blijft tijdrovend. Het is een geweldige school, ik kan niet anders zeggen, maar met mijn kind ging het helaas niet beter. Hij mist vooral zijn ouwe makkers uit Nederland. Zijn grote vriend die hij al kent vanaf zijn eerste en alle jongens die daar omheen horen. Maar wat wil je. Hij is een jongen van 15 en heeft last van zijn puberteit. Daarnaast: mensen komen en gaan hier op het eiland. Heb je net een leuke vriend, kopen zijn ouders een huis in Barcelona, en verkassen ze. Dat soort dingen. En ja, dan voel je je soms gewoon eenzaam, hier boven op de berg, totaal afhankelijk van je ouders die je overal naartoe moeten brengen of halen. Heel lastig, want nee, we hebben niet altíjd tijd.
Puber zijn is niet niks
Hij is, nu ik dit op tik, nog steeds in Nederland. De kids hebben hier drie weken vakantie met kerst en hij is alle drie de weken in Nederland geweest. Vrijdag komt hij terug. Terwijl hij eigenlijk in Nederland wil blijven. Voorgoed. En dan niet zozeer om Nederland zelf, maar om zijn vrienden. Hij had al helemaal bedacht dat hij wel bij mijn moeder en haar man wilde gaan wonen. Alles om maar wat dichter bij zijn maatjes te zijn. Het ging me aan mijn hart.
Ik heb er serieus over nagedacht. Moet ik mijn kind niet alle geluk op de wereld gunnen? En als hij hier echt niet kan aarden, hem dan gewoon laten gaan, als dat is wat hij wil? Maar vervolgens denk ik: het zijn de hormonen. Bij hem veel meer dan ik ooit heb ervaren. Dus moeilijk mee te dealen, puur omdat ik het niet ken. En wat kan een kind van 15 nou echt bepalen? Idealiseert hij zijn Nederlandse leven misschien een beetje teveel? Want elke keer als hij daar met zijn vrienden op pad gaat, is het vakantie. En bij één van zijn vrienden in de klas komen, of überhaupt op dezelfde school, is geen optie. Zijn niveau hier, is hoe je het wendt of keert, anders dan in Nederland, dus dan zitten we weer met hetzelfde probleem. Dan zit je nog steeds gewoon op school, weer allemaal nieuwe kinderen, weer gewoon sleur: op tijd naar bed, vroeg op, naar school, naar huis en huiswerk maken. En dan zit je in Nederland… en niet op dit heerlijke eiland. Denk ik dan. En daarnaast zou ik hem verschrikkelijk missen, ondanks zijn chagrijnige humeur, dat regelmatig opspeelt. En hem een beetje kennende, denk ik dat hij ons gewoon heel hard nodig heeft.
Blijf bij mama
Hij weet het nog niet, maar de beslissing is genomen. Mijn kind komt gewoon heerlijk naar zijn moeder terug. Naar zijn fijne huis op een berg, met zijn zusje en broertje, lief-papa en alle paarden, honden en katten. Hij krijgt zijn beloofde crossmotor zodat hij wat mobieler is, (ja echt, dat mag op je vijftiende in Spanje, en nee, ik vind dat niet leuk) en hij moet er maar mee dealen. Laten we er nou ook weer geen prins op de erwt van maken. Iets vaker naar Nederland, en iets harder zijn best doen op school. Dan komt het vast allemaal goed. Ik kan niet wachten om hem weer te zien. Mijn grote vent.
PS: bij Mirjam logeren, daar boven op de berg? Het kan, check haar Airbnb account.
Lees ook:
0 reacties
Trackbacks/Pingbacks