“Mam, hebben ze hier ook normáál eten?” Thije, mijn oudste kind, en wel op dag één in Kaapstad. De bobotie was inmiddels zeventien keer heen en weer geprakt en langzaam dropen eigele gehaktklodders op de grond… Inderdaad, zoonlief is een moeilijke eter.

Indiana Jones

Doorgaans identificeert Thije zich graag met types als James Bond en Luke Skywalker (of, aaaargh, Enzo Knol…). Qua eten is veel avontuur hem echter vreemd. Normaal eten, graag. Niet te vreemd, niet te opvallend, niet te anders dan wat z’n vriendjes eten. Hij zegt het enorm jammer te vinden dat zijn moeder zich bekommert om zijn gezondheid. Ergens denk ik dat hij dat meent. ‘Waarom eten wij nooit snoep, nooit patat, nooit pizza, waarom moet ik altijd water drinken?!’ Niets van waar, laat ik dat eerst benadrukken.

Pizza en patat

Wat wel klopt is dat ik bewust bezig ben met wat mijn kinderen binnen krijgen. In de weekenden mogen ze snoep óf chips, en wel één keer per dag. Pizza en patat staan alleen bij heel bijzondere gelegenheden op het menu. De gezondere varianten eten we (veel) vaker, maar dat maakt niet veel indruk. Het is Thije uit principe om de snackbar-varianten te doen. Ranja, diksap en zeker andere frisdranken vind ik overbodig. Als we eens in een restaurant eten, mogen de kinderen weliswaar allemaal één drankje naar volledig vrije keus, maar ook dit feit zet volgens zoonlief totaal geen zoden aan de dijk.

Schuldgevoel

En ja, soms voel ik me schuldig… Ben ik echt zo’n zeur van een moeder? Het zijn mijn bloedjes, mijn schatjes, en ze moeten altijd gelukkig zijn. Ik wil ze niets ontzeggen. Maar worden ze daar uiteindelijk leuke mensen van? Of gezonde? Waarom zou ik mijn kind dagelijks toestoppen waar hij minder van wordt. Het is mijn indruk dat juist dat tegenwoordig zo normaal is geworden. Als kinderen uit school komen, moeten ze een koekje. Snoep hoort er ook helemaal bij. Als je ze dat niet geeft, overdrijf je. Ben je zo’n health-zeurkous. Water drinken is zielig. Ik ben het er niet mee eens. Dat komt vooral doordat ik me er de afgelopen jaren uitgebreid in verdiept heb. Want ook ik wilde die eerste jaren als moeder vooral ‘dat ze goed aten’. Of eigenlijk: überhaupt aten. Moeite met de overgang van melk naar wat anders? Met diksap niet meer. Geen zin in eten? Lepel appelmoes erover.

Natuurlijk, af en toe lekker ‘slecht’ is heel lekker en prima. Maar nu ik weet wat voeding voor enorme impact heeft, juist ook op kinderlichamen, wil ik er gewoon bewuster mee omgaan. Want door middel van wat je je kinderen allemaal voorzet, beïnvloed je niet alleen hun huidige gezondheid, maar ook die in hun toekomst.

Lees ook: Iedereen wil het, een gelukkig kind. 

Zuid-Afrika

Thije is verraden, niet alleen door zijn moeder, maar ook door Sofia en Rink. Zij eten alles wat ik ze voorzet met smaak,  interesse en tolerantie op. Geen pittig gekruide quinoa-salade of boekweitschotel is hen te dol. Inmiddels hebben we weliswaar enkele gerechten aan ons gezinsrepertoire kunnen toevoegen die Thije met niet al te lange tanden wegwerkt, maar een doorslaand succes is het nog niet. Ik ben er redelijk tevreden mee, hij minder ontevreden.

Op vakantie in Zuid-Afrika ontdekte ik een nieuwe strategie. Ben jij zo’n stoere jongen? Wil jij graag de hele dag met je Indiana Jones-hoed lopen? Prima. Dan lust jij ook vast wel een stuk springbok. Of een struisvogel. Puur natuur, biologisch, wat wil je nog meer? Hij vond het heerlijk.

Van moeilijke eter naar wildvlees-eter

Lees meer van Wencke:

Gezond eten. Het draait om de balans
Over scheiden, gezond leven en relativeren
Tips voor (DIY) gezond broodbeleg