Mijn beste vriendinnetje en ik hebben de winter de oorlog verklaard. Leuk hoor die sneeuw, de gebreide mutsjes, de sjaaltjes, de wantjes. Heel lieflijk hoor die witte daken en warme chocomel bij de warme kachel. Heel schattig allemaal, maar alle, maar dan ook ALLE kindjes worden ziek. En dus de mama’s ook. En de papa’s. En dan weer de kindjes, aangestoken door papa of mama. En dan, in ons geval, oma. Omdat ze heel lief even kwam bijspringen in de zorg voor onze buikgriep peuter. En dan mama weer, maar dit keer met het ‘ik blaf als een hond en ze horen me drie straten verderop nog’ virus. Waarop prompt die lieve peuter, die net na 5 dagen ellende zijn eerste vaste poep heeft geproduceerd (hoezee!!), ook begint te hoesten.
En manlief zijn keel nog maar eens schraapt…..
Werkelijk waar, alle jonge ouders die ik ken klagen over de plassen snot, de diarree, de hoestbuien. Het lijkt wel of alle varianten van een griep virus tegelijk in omloop zijn. Clichés als ‘tja, de R is weer in de maand hè’ vliegen je om de oren. Wat een vooruitzicht joh, nog tot MEI te moeten wachten voordat al dit gerommel is afgelopen.
Ok, duidelijk. Een ziek kind is heel sneu en vervelend.
En als mama dan ook ziek is, is het nog vervelender. Want mama of papa kan niet ziek zijn als er een schattig klein jongetje is dat moet huilen van de buikkrampjes. Dus hoe los je dat dan op?
Deze moeder dacht met de beste bedoelingen er dan maar een paar gezellige pyjama dagen op de bank van te maken. Kleintje mocht, als hij iets wilde eten, hebben waar hij om vroeg, wanneer hij er maar om vroeg. Ik was eerlijk gezegd al blij als er íets in ging. Ik zelf was niet vooruit te branden, want ook helemaal leeg gelopen (had ik al gezegd dat met een ziek kind alle grenzen over wat mensen wel en niet smakelijk vinden om te horen of te lezen een beetje vervagen?). Dus: de Teletubbies aan. Mama lekker een uurtje stil liggen op de bank en het kleine mannetje lekker afgeleid met een flesje water in de hand.
Uiteindelijk kwamen we de dagen op die manier best prima door.
Af en toe wat Netflix, beetje spelen met de Duplo, klein wandelingetje op dag 3, beetje Dora the Explorer voor de namiddag. Ik dacht: deze moeder is goed bezig. Zelf ziek zijn, maar het toch gezellig weten te maken voor ons en ondertussen zorgen dat die kleine man beter wordt.
Ik ga jullie nu vertellen waarom een ziek kind écht vervelend is.
Het is niet de snot, poep of kots. Het is niet alle extra zorg. Het is niet de combinatie met je eigen ziek-zijn en de over-en-weer besmettingen. Het is het feit dat als je je kind in zo’n paar dagen wat verwent omdat het zielig is, je de dagen erna WEER HELEMAAL OPNIEUW KUNT BEGINNEN met opvoeden!!!!
Maandagochtend 10:00. Peuter weer beter. Huilend en krijsend naast de tv, gillend om Dora. Ik ga hem nóóóit meer vertroetelen. Tot de volgende keer dat hij ziek is dan….
Lees ook:
0 reacties