Ik ben vandaag aan het opruimen: administratie en de rest van de papierwinkel. Geen bal aan, dus de verleiding om oude brieven en dagboeken te lezen is dan altijd groot. Ik schrijf al lang in een dagboek. Meer en minder regelmatig. Het is voor mij de manier om mijn gedachten te ordenen. Te reflecteren. Mezelf beter te begrijpen en te doorzien. Te relativeren. Mijn dagboeken zijn een belangrijk onderdeel om mijn gevoel van bewustwording te vergroten. En aangezien mijn blogs gaan over mijn tocht naar bewustzijn, deel ik vandaag een stuk uit mijn dagboek van najaar 2014.

Vrijdag

… Er schiet ineens door mijn hoofd dat ik een pompoen moet halen. En langsbrengen bij mijn ex. Dat heb ik onze jongste beloofd. Ik was druk deze week en had weinig aandacht voor de kinderen. Of ik was er letterlijk niet, of ik was met mijn hoofd bij de ruzie met mijn moeder, het verdriet van mijn vader, mijn jeugd, mijn toekomst. Overal was ik. Behalve thuis, bij de kinderen. Gisteravond legde ik de jongste in bed en toen was ik er wel. Ik voelde zijn teleurstelling. Hij had namelijk zo graag een pompoen uit willen hollen voor Halloween. Zoals we altijd doen. Ik had het hem horen zeggen van de week, maar ik had geen zin om te luisteren. Gedoe, weinig geld en de kinderen zouden niet eens bij mij zijn met Halloween. Ik liet het. Maar gisteren in bed bij mijn jongste dus niet. En voelde ik zijn pijn en tegelijkertijd mijn eigen tekortschieten. Au. Ik beloofde hem, dat wanneer hij ’s middags thuis zou komen bij zijn vader, er een pompoen op tafel zou staan. En een waxinelichtje. Zodat hij dat ding met zijn vader uit kon hollen. Precies op tijd voor Halloween. Ik ga een pompoen kopen. Nu!

Zaterdag

Ik ben een half uur bezig geweest om een, verrotte pompoen ook nog eens, te kopen. Overal uitverkocht en dit laatste exemplaar was uiteraard schofterig duur. Maar who cares? Beloofd is beloofd. En ik voelde me door deze daad een stuk beter. Toen ik vanochtend op de fiets naar het hockeyveld waaide mijn onrust van de laatste tijd eindelijk een beetje van me af. Langs de lijn kon ik genieten van het zonnetje en van mijn zoon die twee keer scoorde. Naast me stond een moeder van een teamgenoot, die ik nog nooit gesproken had, met een kind van tien maanden op haar rug, in een draagzak. Het mannetje zat te vechten tegen zijn slaap en door met mijn vinger over zijn neusje te strijken en zachtjes tegen hem te praten, voelde ik hem in slaap vallen. Onder mijn vinger. Prachtig. De frons tussen zijn wenkbrauwen bood even dapper weerstand, maar al snel ontspande zijn gezichtje, vervolgens zijn lijfje en was hij onder zeil. Ontroerend gewoon. Het gaf me een fijn gevoel. Alsof mijn eigen rust, mijn eigenheid ermee bevestigd werd. Voor heel even voelde ik weer even wie ik ben: Rustig. Liefdevol. Licht. En dat besef had ik nodig.

Doel bereikt

Na de wedstrijd fietste ik relaxt in de zon naar huis om thuis in een boek te duiken. Daarna deed ik een pakje voor oma op de post. Maar onderweg naar de boekhandel zag ik mama op straat staan praten, met mijn ex. Voor zijn huis. Weg rust! Mijn hele lijf kwam in verzet. Mijn hoofd draaide overuren. Ik fietste in eerste instantie door naar de boekwinkel, maar even later toch maar terug. Ze zagen me niet. Zo moest het dan dus zijn. Ik fietste weer richting boekwinkel. Nee, zo moest het niet zijn! Terug. Aan de andere kant van de straat dit keer. Hun kant. Ik zou zorgen dat ze me zouden zien. ‘Hallooooo’, riep ik, terwijl ik voorbij fietste. Mijn stem klonk vreemd. Een mengeling van boosheid, ongeloof, frustratie, gemaakte vrolijkheid, verdriet…..Maar het was gelukt. Mijn moeder had niet ongezien met de vader van mijn kinderen staan praten.

Al fietsend bleef dat onrustige gevoel aanwezig. Moest ik mijn ex bellen? Hij wist misschien niets van de situatie rond de ruzie tussen mij en mijn moeder. Vragen tolden door mijn hoofd. Maar godzijdank kwam ik op dat moment bij de boekwinkel aan. Ik hou van boeken. De zwarte letters op het witte papier. Woorden. Zinnen. Ik wist allang welk boek ik wilde hebben, maar ik bleef. Ik las. Niet echt. Maar het hielp. Covers. Willekeurige stukjes uit opengeslagen boeken. Ik bladerde. Keek naar de kleurige kinderboeken. Ik werd rustig. Pakte het boek waar ik voor kwam, rekende af en stapte op mijn fiets naar huis.

Los laten lukt niet altijd

Wat was dat? Waarom had ik het zo zwaar met deze situatie? Waarom heb ik gedaan wat ik heb gedaan? Wat wilde ik bereiken? Het doet er helemaal niet toe wat mijn moeder doet. Met wie ze praat. Wat ze zegt of niet. Dat weet ik heel goed als ik rustig ben. Ik zou voor mezelf zorgen. Uit mijn hoofd en verleden wegblijven. Dat is waar ik me mee bezig zou houden. Ademhalen. Mijn lichaam open maken. Ontspannen. Voelen. Aandacht hebben voor mijn kinderen. Leven. Ik zou LOS LATEN! Ik was even rustig geweest, daar in de boekhandel. Maar mijn onrust kwam snel terug, Mijn eerste impuls is om te eten. Cashewnoten, nutella uit de pot, geroosterd notenbrood. Maar ik heb geen trek. Als ik niet volledig ‘aandachtig’ ben, voelt mijn onrust als honger. Maar als ik met aandacht voel is mijn maag niet leeg. Heb ik helemaal geen trek. Eerder dorst. Er zit een andere leegte onder mijn onrust. Die niet wordt gestild met eten. Of hooguit tijdelijk. Heel tijdelijk.

Niet denken, maar voelen

Ik verbaas me over hoe vermoeiend mijn strijd is om niets in mijn mond te stoppen. Hoe belachelijk sterk zijn gewoontes? Een oud patroon? Verslaving? Stiekem sijpelt er een beetje trots door. Dat ik mezelf doorzie. Beheers. En mezelf weet af te leiden door te schrijven. Ook al blijven mijn gedachten op de achtergrond bezig met eten. Wanneer ga ik dan wel eten? Hoe laat? En wat? Nee! Niet denken. Voelen. Wanneer je echt trek hebt, dan ga je eten waar je op dat moment behoefte aan hebt. Geen trek? Dan eet je niet. Simpel. Ik ben weer rustig. Ik ben terug. Bij mezelf. Het lezen moet nog even wachten. Ik schrijf.