Mijn hele jeugd was ik gek op dieren, vooral als ze konden blaffen of hinniken. Dat mijn grote liefde Fabian meer van katten hield dan van honden vond ik in het begin dan ook wel een minpuntje. Maar goed, alles beter dan een huisdier in een kooi, dus inmiddels hebben wij al onze derde gezamenlijke kat. Voor een hond zet Fabian nog altijd zijn veto-recht in.

Een dwerghamster als huisdier

Onze kinderen zijn gek op de kat, maar toch wilde Febe ook al tijden heel graag een dwerghamster. Aangezien ik mijn Veto-recht gebruik voor dieren in een kooi heb ik haar wens heel lang kunnen omzeilen, maar na twee jaar was het nog steeds nummer 1 op haar verlanglijstje. Omdat ik weet hoe diep zo’n verlangen kan zijn kreeg ze, na Fabians bezwaren te hebben weerlegd, dit jaar voor haar verjaardag alvast een lege kooi. Op marktplaats had ik genoeg nestjes gezien, dus na onze zomervakantie zouden we ergens een dwerghamster gaan ophalen. Febe was superblij en kon natuurlijk niet wachten!

Hamster op de slaapkamer

Stom genoeg was er na de vakantie geen enkel nestje meer in de buurt te vinden. Na een maand was ik het gezoek op internet zat, helemaal voor Febe. Ik zou al bijna naar de dierenwinkel stappen, ondanks al mijn principes om in een winkel nooit een dier te kopen, zelfs niet als ze zo klein zouden zijn als een luciferdoosje. Tot ik op marktplaats ineens een foto van een schattig hamstertje tegenkwam. De vader des huizes bleek allergisch dus er werd een nieuw onderkomen gezocht.

De volgende dag toog ik meteen met Febe en een lege schoenendoos naar het adres. En schrok toen Hammie van onder het hooi tevoorschijn kwam… Deze dwerghamster bleek een langharige Syrische hamster en zou nog niet in 10 lucifersdoosjes kunnen passen. Ook niet in de kooi die al weken thuis klaar stond trouwens. Hammie leek wel een konijn! Toch zag ie er schattig uit en waren Febe en ik verkocht. De kooi kregen we er gratis bij dus daar konden we het ook niet om laten. Ik maakte me alleen een beetje zorgen om Febe’s nachtrust, het beest zou op haar kamer moeten staan vanwege onze kat met jachtinstinct. Dit beest zou vast veel meer herrie maken dan de beoogde minuscule dwerghamster. Febe begreep dat haar nachtrust er niet onder mocht lijden maar wilde het graag proberen.

Open brief aan luizenpluis moeders (en vaders): een ode aan jullie

En het ging echt hártstikke goed.

“Nou, héél soms hoor ik Hammie wel hoor, mama, maar alleen als ik toevallig wakker ben.” Ik wilde het graag geloven, maar zelfs ik hoorde ‘s nachts gestommel op zolder. Hammie rende maar rondjes in dat kleine kooitje, ik vond het helemaal niks. Schafte een enorm grote (dure!) kooi aan, zodat hij meer ruimte zou hebben en wellicht minder herrie zou maken. En wie weet, zou Febe er wel door heen slapen… Ik gunde het haar zo. Maar die kringen onder haar ogen, en de moeite die ze ineens had om haar bed uit te komen ‘sochtends… Zou dat nu echt aan het nieuwe schooljaar liggen? Toen Febe vorige week ‘s nachts ineens naast ons bed stond kwam de aap uit de mouw.

Ontsnapt

“Hammie was ontsnapt, en ik heb hem terug in zijn hok gekregen, maar nu kan ik niet meer slapen.” Febe mocht de rest van de nacht naast mij liggen, en Fabian toog naar haar bed. Om de volgende ochtend sacherijnig mee te delen “dat het net een Russisch staatscircus leek, Hammie zou beter Herrie kunnen heten, er is absoluut niet doorheen te slapen!”

Het was duidelijk, Hammie was geen hamster voor in de slaapkamer.

Op Fabians voorstel om de rommelkamer op te ruimen en hem daar voortaan neer te zetten kreeg ik visioenen van een vergeten dood huisdier, en we hakten de knoop door. Hammie moest weg. Febe was precies twee minuten verdrietig en meteen daarna opgelucht; ze vond een dier in een kooi eigenlijk ook wel veel gedoe en verheugde zich al op ongestoord kunnen slapen. Dezelfde dag stond de arme Hammie met ons hele verhaal weer op marktplaats. Goddank reageerde er al snel een lieve vrouw die hem voor haar dochter wilde overnemen: een grote dochter, met hamster-ervaring, en hij zou gewoon kat-vrij in de huiskamer komen te wonen. Zoals het natuurlijk hoort. Ons enorme hamsterparadijs kreeg ze er op haar beurt gratis bij.

Boskatjes

Ik was natuurlijk de enige sukkel in huis die moest huilen toen Hammie eenmaal was opgehaald. Sucker voor álle dieren. Zelfs voor de onmogelijke. Dus toen ik gister de foto zag van het nestje jonge Noorse boskatjes van mijn collega, kreeg ik meteen een nieuw plan voor Febe’s in te halen verjaarscadeau.

Nu alleen Fabian nog even laten inzien dat dit wel echt een goed idee is…! Alhoewel hij natuurlijk ook mag kiezen voor een puppy, zo ben ik dan ook wel weer.

Lees meer:

Over ons superrelaxte semi-stressloze ochtendritueel
Mama gaat (eindelijk) mee op schoolreisje