Vlekkie en mijn zoon, mijn zoon en Vlekkie… Ze waren onafscheidelijk. Het was dan ook onbegrijpelijk voor mijn oudste dat zijn knuffel het blijkbaar zo naar zijn zin had gehad tijdens onze vakantie op Bonaire dat hij had besloten om daar voorgoed te blijven…

Vlekkie is een pandabeer. Een van de vele knuffels die mijn zoon kreeg toen hij werd geboren. Ik zou echt niet meer weten van wie. Zodra hij één werd, en hij zich meer bewust werd van zijn omgeving en dus die panda in het vizier kreeg, was het liefde op het eerste gezicht. Zodra hij twee werd en redelijk goed kon praten kreeg de panda een naam: Vlekkie, vanwege die zwarte vlekken rondom zijn ogen. Toen hij drie werd waren ze altijd samen. Godzijdank vergaten we Vlekkie nooit. Écht nooit, totdat we terugvlogen van Bonaire naar huis….

Een vlekkieloze terugreis

Mijn zoon had in het vliegtuig op de vloer geslapen samen met z’n knuffel onder onze benen. Een ideaal plekje, al zeg ik het zelf.  Eenmaal wakker vouwden we het vliegtuigdekentje op, legden we het kussentje weer op de stoel en zaten we versuft naar buiten te kijken toen de afdaling werd ingezet. We stapten het vliegtuig uit, pakten onze bagage en reden zonder files naar huis. Vlekkeloos verliep alles… Inderdaad, letterlijk en figuurlijk Vlekkieloos.

Waar is Vlekkie?

Bij het naar bed brengen vroeg mijn zoon of ik Vlekkie beneden kon pakken. Blijkbaar zag hij ineens de paniek in mijn ogen, want die grote bruine kijkers keken me steeds vragender aan. Ken je dat, dat warme gevoel als je je kind kwijtraakt in de massa? Nou, dat kreeg ik toen ik me realiseerde dat Vlekkie waarschijnlijk nog op de vloer van het vliegtuig lag.

Eenmaal thuis

Stamelend en stotterend, inclusief rood aangelopen hoofd, kwam er een verschrikkelijk onzinverhaal uit mijn mond. Dat Vlekkie had gezegd dat het zo lekker was op Bonaire. Dat hij wilde blijven. Dat er geen tijd was voor afscheid, want dat leek hem het beste. Dat hij met hetzelfde vliegtuig weer was terug gevlogen…

Er kwam werkelijk een oerkreet uit het peuterbedje, want ´IK-WIL-VLEKKIE!!!´

Dagen van rouw

Dagen van rouw kondigden zich af. Mijn zoon was niet te genieten. We hebben hemel en aarde bewogen om die knuffel terug te krijgen. Maar zowel bij de vliegtuigmaatschappij als bij het schoonmaakbedrijf dat de vliegtuigen schoonmaakt, vingen we bot. Stad en land afgestruind op zoek naar eenzelfde pandaknuffel. Uiteindelijk dacht ik hem te hebben gevonden. Maar het verhaal dat de moeder van Vlekkie mijn zoon graag wilde troosten, ging er niet in. De moeder van Vlekkie eindigde in een doos op zolder.

Lees ook: Wat je voor je kind kunt betekenen als hij bang is

Tips om te voorkomen dat de knuffel kwijt is

Nog tot aan zijn zesde was mijn zoon bij vlagen verdrietig als hij zijn dag niet had. Dan werd het gemis van Vlekkie weer aangehaald en kwamen mijn schuldgevoelens naar boven. Dat gevoel -en natuurlijk het verdriet van mijn zoon- dat wil ik niemand meer aandoen, dus hier wat tips om deze ellende te voorkomen:

1. Vraag degene die een knuffel geeft aan je kind waar het is gekocht, want mocht je kind ineens verliefd worden op die knuffel dan weet je waar je terecht kan als ´ie ergens een keer blijft liggen.
2. Zodra je ziet dat er liefde ontstaat tussen de knuffel en je kind, schaf er nog drie exemplaren van aan.
3. Maak goede foto´s van de lievelingsknuffel. Zo kun je altijd naar winkels gaan om te vragen of ze er nog zo een op voorraad hebben. Of een oproep plaatsen op bv Facebook of Marktplaats.
4. In plaats van zo´n onzinverhaal dat ik aan mijn zoon vertelde, kun je het ook beeldend maken. Dan is het wel handig als je een beetje goed bent met photoshop. Plak je knuffel bij de toren van Pisa, de Eiffeltoren en andere toeristische bezienswaardigheden, zodat je kunt laten zien dat de knuffel de tijd van zijn leven heeft, maar af en toe aan je kind denkt door deze foto´s naar hem/haar te mailen. Zie als voorbeeld dit geweldige idee van deze ouders.

En de allerlaatste én de belangrijkste tip: neem het verdriet van je kind serieus. Voor jou is het maar een knuffel, maar voor je kind is het iets waar hij zeer gehecht aan is geraakt, waar hij troost bij kon vinden.

Als je kind het ter sprake brengt, praat er dan even over, maar blijf er ook niet te lang in hangen. Leid het af met andere dingen die je kind leuk vindt. Ga een spelletje doen. Of doe een knuffelverkiezing: welke knuffel gaat je kind nu troosten?

Uiteindelijk komt het goed, maar verdriet moet nu eenmaal slijten.

Lees ook: Elke mama wil het: een gelukkig kind