In gedachten verzonken pak ik de vaatwasser in. Zoals gewoonlijk heeft de vaat zich weer ongemerkt verzameld op het aanrecht. Het is stil in huis. Af en toe wat gerammel van een deksel, een vallende vork. Buiten is het donker, een winterse avond.
Van boven klinkt een klein stemmetje.
“Mama…..mama, mag ik even naar beneden komen…..ik wil met je praten.” Ik loop mijn zoon tegemoet op de trap. In zijn hemd en onderbroek lijkt hij precies de 6 jaren die hij telt. Weg is opeens die stoere vent met zijn macho praatjes en lawaai. Op dit soort momenten overvalt me vaak het gevoel dat hij eigenlijk nog maar een klein pukkie is, net geen kleuter meer. Hij rilt van de kou en ik sla een deken om hem heen. Ietwat verlegen schuift hij wat dichter naar me toe. “Mama, zegt hij, ik weet ook niet waarom ik dat tegen je zei……..” Ik moet me inhouden om de diepe stilte die valt niet te vullen met interpretaties van hoe ik er tegenaan kijk en hoe gekwetst ik me voelde. De stilte duurt nog even voor mijn zoon diep inademt en een echte ‘het spijt me’ eruit gooit. Oprecht en diep gemeend. Bullseye, recht in de roos, in mijn gekwetste moederhart. Ik knuffel hem en druk een kus op zijn kruintje. Hij schuift nog wat dichter tegen me aan.
“Sorry mam.”
Een aantal weken geleden las ik een artikel over hoe je als ouders je kind vaak forceert tot een sorry als het iets heeft gedaan wat in jouw ogen niet ok is. Speelgoed afgepakt, ander kind geduwd, onbeleefd geweest, noem maar op. Op deze manier proberen we onze kinderen een moreel kompas bij te brengen, of in ieder geval het moreel besef te vergroten. Goed leren onderscheiden van kwaad en de grijstinten daar tussen in, plus alle daarbij behorende gedragingen. Wat mij met grote regelmaat een schurend gevoel van binnen gaf bij deze geforceerde excuses was dat het er meestal zo boos of gedesinteresseerd uit kwam. En daarmee de veronderstelling dat je met elke lullige sorry zo’n miskleun kon goedmaken.
Gedresseerde aapjes kweek je hiermee.
En helemaal geen kinderen die aanvoelen wanneer een welgemeend ‘het spijt me’ op zijn plek is. Advies van de schrijver van het artikel was dan ook: doe vooral vóór hoe je graag zou willen dat je kind zich gedraagt. Laat letterlijk zien hoe ‘we’ met elkaar omgaan en dwing juist niet om sorry te zeggen. Het zogenaamde voorleven. Ook uitleggen waarom je vindt dat bepaald gedrag niet acceptabel is helpt bij het eigen maken. Proberen het om te draaien wil ook nog wel eens inzicht vergrotend zijn. “Stel je eens voor hoe het voor jou zou zijn als iemand dit tegen jou zou zeggen…”
Dit is dan ook wat ik probeerde bij mijn zoon toen hij bij het naar bed brengen na een kleine onenigheid tegen mij schreeuwde: “jij bent mijn moeder niet en ik wil jouw zoon nooit meer zijn”. Nadat ik van schrik even met mijn mond vol tanden stond, een brok emotie moest wegslikken en tot 10 had geteld vroeg ik hem na te denken over hoe het voor hem zou voelen als ik tegen hem zou zeggen dat ik zijn moeder niet meer wilde zijn.
Vervolgens knuffelde ik zijn boze lijfje, gaf hem een welterusten-kus en ging naar beneden.
Na 20 minuten riep hij mij naar boven en kreeg ik dit oprechte excuus. Natuurlijk meende hij het allemaal niet, dat wist ik ook wel, maar deze ‘echte sorry’ deed me enorm goed en gaf me hoop dat ondanks zijn af en toe nare gedrag en woorden, mijn zoon precies weet hoe het hoort. En is dat niet precies wat ik wil?
Meer lezen?
0 reacties