Lieve tandenfee,
Misschien heeft u er wel totaal geen invloed op, maar ik probeer het toch maar een keer: kunt u niet voor een keer regelen dat mijn kinderen op een normale manier hun tanden wisselen?
Het kan natuurlijk zijn dat ik niet genoeg meega in mijn tijd, maar ik kan me herinneren dat het er in mijn tijd een stuk rustiger aan toeging. Mijn opa was de ster in tanden trekken. Als het weer zo ver was dan haalde hij een zakdoek tevoorschijn en mocht ik heel hard in zijn arm knijpen als hij mijn tand eruit trok en ik pijn voelde. Soms trok ik er zelf een uit en was er een keer dat het even anders verliep dan ik gewend was: die ene keer was bij de allerlaatste kies die er maar niet uit wilde en dat dus de tandarts eraan te pas moest komen.
Bij mijn kinderen gaat het tot nu toe bij elke tand er raar aan toe.
De oudste verloor zijn allereerste tand in een pakje drinken (vraag me niet hoe), de daarop volgende keer moesten zijn grote voortanden er door de tandarts er uitgetrokken worden om een ontsteking te voorkomen. Toen hij net kon lopen was hij er namelijk keihard op gevallen. De tanden kleurden een beetje donker en toen ze uiteindelijk los kwamen te zitten op zijn 7e, verscheen er een enorme bult op zijn tandvlees. Dus hup verdoving erin en trekken. Zo gemakkelijk als het klinkt, ging dat natuurlijk niet, want die spuit… Nou ja, drama natuurlijk.
Nee, dan mijn jongste: die spant de kroon.
De allereerste tand die eruit ging deed ze zelf: tijdens het ontbijt. Ze legde hem trots naast haar bord. Tijdens het afruimen, maakte ik de tafel schoon en zwiepte alle broodkruimels, chocoladevlokken inclusief tand hup de vuilnisbak in. Oeps! Complete paniek natuurlijk: ‘HEB JE NU MIJN TAND WEGGEGOOID, MAMA!!!!’ ‘Chips, ik geloof het wel…’ In tranen naar school en ik ondertussen de vuilnisbak omgekeerd om dat ding te vinden. Spoorloos natuurlijk. Ook mijn man dook nog even het vuilnis in, dat inmiddels over de hele keukenvloer verspreid lag. Uiteindelijk vonden we hem in de gootsteen (vraag me niet hoe).
Nu waren haar grote voortanden aan de beurt.
Het zag er allemaal een beetje vreemd uit: de grote mensentanden kwamen al door maar drukten haar melktanden zo naar voren dat ze prompt veranderde in een schattig konijntje. Gelukkig trok ze zich daar niet zo veel aan, want het was toch maar een tijdelijke look. En dat ging sneller voorbij dan gepland. Tijdens een autorit zat ze met haar broer te ‘housen’. De sfeer zat er goed in, totdat haar broer even met zijn arm naar links zwaaide en hop, een konijnentand uit haar mond sloeg. De pijn viel gelukkig mee, de schrik zat er wel even in, maar goed toen kwam de hamvraag:
Waar is die tand gebleven?
We stopten bij een bezinepomp, stapten voorzichtig uit, schudden de jassen uit, keken in alle hoeken en gaten, onder stoelen, zelfs in de achterbak, Maar tot nu toe nog geen tand gevonden. Weer kwamen de waterlanders, want het was zo’n grote mooie voortand… We zijn nu een week verder en de tand is nog steeds niet terecht. Het vervelende is dat we nog maar een week hebben om te zoeken, omdat dan de auto wordt ingeruild voor een nieuwe.
Ziet u, tandenfee, we hebben nog heel wat tanden en kiezen te gaan, maar het zou zo fijn zijn als we daar niet zo veel stress van hebben. Kunt u daar voor zorgen?
Onze dank is groot!
Lees ook:
0 reacties