Billy heeft één mama, een oma ticia, nog een oma, en een omamaatje. Billy heeft ook een engeltje, en die heet oma Nenée.

Alweer meer dan tien jaar geleden overleed mijn eigen mama.

Ruim voordat ik überhaupt nadacht over kids van mezelf, werd het pijnlijk duidelijk dat die in ieder geval geen mama-oma zou(den) krijgen. Echt weg is ze niet; dat ben je pas, als ze je vergeten zijn. Dat is ze zeker niet; ze komt iedere dag nog even langs in mijn herinneringen. Met ups and downs. Dat gebeurde, misschien zelfs tot mijn eigen verbazing, tijdens mijn zwangerschap niet eens veel vaker. Zo heb ik niet echt de behoefte gehad haar te vragen naar haar eigen zwangerschappen; ik was er niet mee bezig of ze ook iedere dag een mozzarellabolletje at, met mes en vork. Of dat ze het opmerkelijk vond dat volwassen mensen zich opeens als idioten gedragen als ze boven een kinderwagen hangen. En over de bevalling wilde ik voorafgaand al helemaal niets weten.

Nu Billy er is, merk ik dat ik ook niet echt opvoedvragen heb.

Ik meen mijn moeder goed genoeg te kennen, om te weten wat ze zou hebben gezegd. Bovendien ben ik uiteindelijk zo bloedend eigenwijs dat ik denk het allemaal uitstekend zelf te weten.

Toch ben ik wel meer met mama bezig de laatste tijd. Want ik vind het zo ongelofelijk jammer voor Billy dat ze haar niet zal leren kennen. Ik weet het zeker, they would have gotten on like a house on fire. Al was het maar ten koste van mij. Ik gun Billy mijn mama zo. Andersom natuurlijk ook, maar die gedachte is dermate onmogelijk abstract, daar word ik minder sip van. Daar heb ik me wel bij neergelegd. Maar dat mijn grootste liefde nooit zal weten wat voor kick a%* granny zij heeft, maakt me verdrietig. Dus probeer ik haar daar bewust zoveel mogelijk van mee te geven. En dat vind ik nog knap lastig!

Over jarig zijn en oma missen.

Hoe noem je bijvoorbeeld iemand die er niet meer is?

Bij ons ging het ‘toekennen’ van de nieuwe titels door de nieuwste generatie vrij natuurlijk: Billy heeft als eerste van haar nieuwe generatie alle bestaande bijnamen voor familieleden een beetje verbasterd, en dat hebben wij weer overgenomen. Zo komt mijn vader aan zijn ‘Obeer’ en heet een oom bijvoorbeeld ‘Armen’. Maar mijn mama was er niet toen Billy leerde praten, voor haar heeft zij geen naam gefantaseerd. En omdat mijn mama nooit oma is geworden, klinkt haar zo noemen mij nogal bizar in de oren. ‘Oma’ hoort zo’n beetje bij alle oude dames, volgens Billy. Het voelt dan ook wat onwezenlijk om met een foto van mij en mijn 45-jarige mama (ouder werd ze niet) Billy te vertellen dat dat óók haar oma is. Maar onze stokoude onderbuurvrouw dan weer niet. I get it, gewoon over praten, ze snappen meer dan je denkt, en als nu niet, dan zeker wel later, en zo verder. Maar dat neemt niet weg dat het allemaal wat raar voelt.

En dan nog één; hoe leg ik uit dat iemand die zij niet kent, en er ook niet is, zo belangrijk voor ons is.

Dat ik hoop dat ze op haar lijkt. Dat ze zo trots op haar zou zijn. Een dierbaar vriendinnetje wijst voor haar weggevallen papa naar de sterren. Opa is een sterretje, en kijkt trots toe en mee. Billy heeft daarentegen een engeltje, een beschermengeltje. Daar heeft ze zelf bij bedacht dat die in een kerk woont. Want prinsessen wonen ook in die torens. Billy’s logica… Haar engeltje heet oma Nenée. En als die jarig is, gaan we bij haar thuis op bezoek, zoals bij alle oma’s. En steken daar ook kaarsjes voor haar verjaardag aan. Daar is gelukkig dan weer niets moeilijks aan.

Lees ook:

Mama, van wie houd jij het meest?

Opa en oma: verwennen of verpesten

Ik ben dus oud. Volgens mijn kinderen.

—————————————————– HOME ———————————————————–