Van (uit)slapen naar nachtbraken

Het is 20:30 uur en de kinderen slapen zowaar allebei. Het huis is aan kant, dus ik plof op de bank na een dag met ze thuis te zijn geweest. Ik beantwoord nog even wat mails en pak de afstandsbediening. Mijn vinger gaat naar smarthub knop, klaar voor een avondje Netflixen. Maar nee, wacht. Hoor ik nou een kreuntje boven? Ik verroer me niet, zit muisstil op de bank en hoop dat het kreuntje niet overgaat in huilen. Is het Raf of Izzie? Het kreuntje gaat over in een kort huiltje. Ik zit nog steeds als versteend op de bank: nog meer slaaptekort kan ik niet aan. Alsjeblieft, niet huilen, denk ik. Maar helaas, het is Izzie die steeds harder begint te huilen. Ik loop ernaar toe en probeer haar te sussen. Na vijf minuten loop ik de kamer uit en langzaamaan wordt ze stil.

Geen Netflix op de bank maar een huilende baby op de arm.

Terwijl ik me weer op de bank nestel vraag ik me af waar ze last van zou hebben. Pijn of jeuk misschien? Speelt haar eczeem weer op? Maar vooruit, Netflix poging twee. Het lukt me zowaar om drie kwartier te kijken maar helaas, er komt weer gehuil van boven. He, hoe kan dat nou? Ik loop er weer naartoe, manlief zit namelijk in het buitenland voor werk. Na een kwartiertje troosten valt ze weer in slaap. Het is inmiddels 21.45 uur. Ik vermoed dat het een lange, onrustige nacht gaat worden. Dus in plaats van weer in mijn serie te duiken, besluit ik om te gaan douchen. Ik lees nog even wat en rond 23.00 uur vallen mijn ogen dicht. Ik doe het licht uit en verheug me op een lange nacht slaap. Maar natuurlijk: net wanneer ik bijna in slaap val hoor ik weer gehuil. Izzie zit rechtop in bed en huilt heel hard. Haar troosten werkt niet, wat heeft ze toch. Ik was juist zo blij dat ze afgelopen nachten nauwelijks wakker werd. Zou het een tandje zijn? Ik loop wat rondjes met haar tot ze weer rustig is en leg haar in bed. Ze protesteert en ik blijf nog even bij haar tot ze huilend in slaap valt. Ik ren terug, spring weer in mijn bed en probeer te slapen. Maar ja, dat lukt natuurlijk niet want ik ben helemaal gespitst op dat ene geluid vanuit haar kamer.

Come on, een mens heeft slaap nodig!

Gelukkig val ik rond middernacht in slaap. Maar helaas pindakaas, een uur later is het Raf die naast mijn bed staat. “Ik bij jou in bed slapen”. Ok ok, kom maar… hij gooit zijn Nijntje in mijn gezicht en springt in bed. En wel stil zijn en meteen slapen he Raf, zeg ik tegen hem. “Ja mama.” Oké, ik onderneem poging zes om weer in slaap te vallen. Maar ik ben geen snelle slaper dus dat duurt wel weer even. Na een uur in dromenland te hebben vertoeft, het is inmiddels 02.30 uur, word ik weer gewekt door mijn huilende dochter. Neee, come on, een mens heeft zijn slaap nodig! Ik ben gefrustreerd, maar realiseer me ook dat mijn meisje hier niets aan kan doen. Ze heeft duidelijk ergens last van. Ik laat haar even huilen maar na 10 minuten schreeuwt ze echt. Ik loop ernaartoe en geef haar een klein flesje melk. Boos dat het flesje na drie slokken op is, huilt ze weer. Ik blijf wat fluisteren en aaien en na vijf minuutjes loop ik toch weer de kamer uit. Het huilen wordt steeds zachter en uiteindelijk valt ze weer in slaap. Ik ga wederom in bed liggen en val ook in slaap.

Heb ik überhaupt geslapen?

En surprise: rond vier uur word ik wakker van Raf die zijn beide benen over mijn rug gooit, en fietsbewegingen maakt. Wat is hij aan het doen!? Ik rol hem van me af, iets meer naar de zijkant van het bed en pak wat kussens die ik daar neer leg zodat hij er niet vanaf kan vallen. Het is inmiddels half vijf zie ik op de klok. Heb ik überhaupt geslapen? Ik baal als een stekker. Waarom overkomt me dit altijd wanneer manlief niet thuis is? Zucht… zelfmedelijden alom, ik geef het toe.

Ik val uiteindelijk toch in slaap en word om kwart over zeven wakker met Raf zijn hand in mijn gezicht. Hij slaapt nog. Vanuit Izzie haar kamer hoor ik ‘ta ta ta ta…’ Zij is wakker. Het liefste wil ik nog even blijven snoozen, maar dat gaat niet. Ik haal haar op en leg haar naast me neer in bed. Raf wordt ook wakker. Ik trek ze tegen me aan, snuffel in hun nekjes en met z’n drieën kijken we Pieter Konijn op Zappelin. Ondertussen vraag ik me af of ik mijn slaaptekort ooit nog kwijt zal raken..

Je bent echt niet de enige.

Je hoeft niet bang te zijn dat je de enige ouder bent die last heeft van dit soort nachten. Jonge kinderen zorgen er nu eenmaal voor dat je nachtrust ernstig verstoord raakt. Je kunt je er niet op voorbereiden en slaap inhalen wordt je meestal ook niet gegund. Het is wat het is: je nachten zijn vaak gebroken. En dan loop je ook nog eens het risico dat wanneer je kind eindelijk een nacht doorslaapt, jijzelf geen oog dicht doet omdat je teveel gespitst bent op wanneer je kind wakker wordt en begint te huilen.

Hopelijk heb je iets aan onderstaande 10 slaapfeiten:

1. Frisse lucht doet beter doorslapen. Er wordt wel eens gezegd dat baby’s tot 1 jaar 1 x per dag naar buiten moeten. En vanaf 1 jaar 2 x per dag.
2. Rond de vijf maanden slaapt 53% van de baby’s door, lees: van 00:00 uur tot 06:00 uur
3. Een baby zorgt voor 1055 verloren slaapuren van ouders. Dat staat gelijk aan ongeveer 44 dagen.
4. In het eerste jaar met een baby heeft 37% van de mannen liever meer slaap dan meer seks
5. Kinderen die gevarieerd eten slapen beter
6. Het is niet mogelijk om alle gemiste uren weer in te halen. Wel is het zo dat je na een slapeloze nacht de nacht erop wel wat extra slaap kunt gebruiken.
7. Het gaat niet zozeer om de duur van de slaap, maar met name om de kwaliteit van het slapen.
8. Een dutje overdag om op te knappen mag niet langer dan 20 minuten zijn, anders kom je in de diepe slaap en voel je je nog vermoeider.
9. Een van de beste voorspellers van slapeloosheid later in het leven is de ontwikkeling van slechte slaapgewoonten door jonge kinderen.
10. Heb je eindelijk de kans om eens lekker te slapen maar lukt het niet? Volgens gezondheidsdeskundigen is een banaan eten net zo effectief als een beker melk. Het stofje tryptofaan in bananen zorgt ervoor dat je lichaam serotonine aanmaakt.

Voor alle ouders met jonge kinderen, nog even door bikkelen dus. In de meeste gevallen is het niet of weinig slapen een faaaaaase.