“Heb jij roze nagellak? Je bent toch geen meisje!” Dit riep een vader op de creche tegen Raf toen hij vol trots zijn roze gelakte wijsvingers naar hem uitstak. Nuchter reageerde hij: “Jawel, roze is mijn lievelingskleur.” Ik bespeurde meteen een lichte afkeuring op het gezicht van die vader.

Ik ging zelf niet in op die opmerking, maar eigenlijk irriteerde ik me er enorm aan. Want waarom zou hij geen roze nagellak op mogen? En wat wil je nou eigenlijk zeggen met die opmerking? Belachelijk.

Waar ben je bang voor?

De volgende dag sprak ik zijn juf op de creche en toevallig kwam het voorval ter sprake, omdat Raf haar gevraagd had of zij ál zijn vingers roze wilde lakken. Zij vond dit prima, maar wilde even onze mening peilen. Het schijnt dus dat sommige ouders daar iets op tegen hebben. Roze nagellak bij jongens is uit den boze. En het zijn vooral de vaders die er vaak wat op tegen hebben. Ik vraag me dan direct af waar je bang voor bent als ouder? Dat hij homoseksueel is, of wordt? Ik hoop het toch niet. Alsof je dat kan sturen. Mag een kind niet vrij zijn in zijn keuzes? En zelf bepalen welke kleur het mooi vindt, en uiteindelijk op wie hij verliefd wordt?

Genderneutraal opvoeden

Die opmerking bleef me wel een beetje achtervolgen, hij is namelijk niet de eerste die zo’n soort opmerking heeft gemaakt. Ik ging een beetje research doen op Google over genderneutraal opvoeden. Je leest er natuurlijk wel vaker iets over, en stereotypering zou nou eenmaal een beetje in onze nature.

Wat is het nou precies?

In Zweden is het schijnbaar heel normaal: een genderneutrale opvoeding. Dit betekent niet dat je mannelijkheid of vrouwelijkheid helemaal uitsluit, maar dat je zorgt dat een kind van beide werelden iets meekrijgt. Zo kan je je kind al een genderneutrale naam geven. Een naam dus geschikt voor een jongen en een meisje. Het, ietwat feministische, idee is dat jongens niet het gevoel krijgen dat auto’s en de kleur blauw, beter zijn dan bijvoorbeeld poppen en de kleur roze. Praktisch gezien betekent het eigenlijk dat je niet zoekt naar een soort van aseksuele ‘middenweg’, maar dat alles gemixd wordt, bijvoorbeeld een shirt met een bloemenprint op een stoere jeans.

Lees ook: Streng zijn is oké.

Vrijer kunnen kiezen

Door een genderneutrale opvoeding, kan een kind een eigen persoonlijkheid en karakter ontwikkelen. En daardoor vrijer kiezen. Klinkt allemaal heel plausibel toch? Ik vind ook dat een kind vrij moet kunnen zijn in zijn keuzes, en ik hou ook niet van teveel stereotypering. Maar ik trek het niet zover door als de dame in dit artikel dat staat op Vice. Echt knap als je zo je kind kan opvoeden. Dit ben ik dan ook weer niet. Ik doe Raf wel stoere jongenskleren aan (en dat gaat zonder protest) en Izzie veelal meisjeskleren. Hoewel daarvan weinig echt roze is. Daarentegen mag Raf zo vaak als hij wil de Elsa-jurk van ons buurmeisje aan, of roze nagellak op, of een roze trui aan. Hij speelt ook regelmatig de rol van ‘moeder’ in vader-en-moedertje, maar hij kan vervolgens ook schreeuwend achter mij aan te rennen met “Mama ik ben het grootste monster van de wereld en ik ga jou opeten!” Ach ja, het zal bij zijn fijngevoelige karaktertje horen. En ik vind dat eigenlijk heel lief, en bijzonder.

Ik ben benieuwd hoe andere moeders omgaan met de verschillen tussen jongens en meisjes?

Lees ook:

Heeft je kind moeite met inslapen? Dit helpt!
Opvoeden. Een grootse uitdaging