Na Cas’ geboorte voelde ik een sterke drang om het verhaal van mijn bevalling in detail te delen. Door die ervaring te delen met anderen, had ik het gevoel dat mijn prestatie gezien en gehoord werd. Mijn man vroeg me bij elk bezoek of ik “de korte versie” van het verhaal wilde vertellen, wat ik dan vrolijk weigerde. Keer op keer voerde ik de volledige Griekse tragedie in 67 bedrijven op. Mijn dierbare vriendinnen K. en E. “Ooh” en “Aah”-den meelevend op mijn bevallingsverhaal.
Heerlijk, erkenning voor je leed. Dat helpt!
Aangemoedigd door begripvolle reacties, besloot ik het ook aan iemand te vertellen die iets verder van me af stond. Ik vertelde over alle gebruikte hulpstukken, de ondraaglijke pijn en mijn rotervaring door het HELLP-syndroom. Ik vertelde dat ik me nogal beurs en uitgeput voelde. ‘’Een beetje alsof iemand met een paar legerkisten flink op m’n onderkant getrapt heeft.’’ Ik rekende op begripvolle ‘’Oohs’’ en ‘’Aahs’’ zoals ik die bij eerdere voorstellingen geoogst had.
Helaas. Ze vroeg of ik hechtingen had.
Ik vertelde dat die ellende gelukkig aan me voorbij is gegaan. De hemel barstte open en daar waar een begripvolle zon had moeten schijnen, kwam een harteloos monster tevoorschijn dat zei: “Nou, dat is niets vergeleken bij mij. Ik had 8 hechtingen en die doen pas pijn.” Ik moest even slikken, maar liet me niet uit het veld slaan. “Ja, maar ik heb wel een schaafwond, hoor!” Een schaafwond, ik hoorde hoe volslagen krankzinnig het klonk. “Ach, een schaafwond… Hechtingen trekken erg en moeten lang helen. Een schaafwond valt wel mee.” Zei dat kreng dat nou echt? Ben jij wel eens tijdens het rolschaatsen op je knie gevallen? Weet je nog hoe het voelde wanneer je je knie met tuf probeerde te helen? Nou, dat! Maar dan alsof je met je kruis op het wegdek gevallen bent. Of met je hele vrouwelijke deel de gymzaalvloer opgewreven hebt. Noem dat maar niets, trut!
Met hartkloppingen keek ik naar het beeldscherm. Het monster vroeg of het persen voorspoedig ging. Nu kan ik indruk maken, dacht ik en antwoordde met “Maar 15 minuten.” “O ja, dat komt natuurlijk omdat Cas te vroeg geboren is en hij een heel klein hoofdje had. Dan gaat het veel makkelijker dan anders.”
Wat je vooral moet doen als je een kind krijgt: “Genieten”
Ik dacht dat ik ter plekke zou ontploffen, janken, instorten en alle haren uit mijn hoofd zou trekken.
Ik stelde me voor hoe ik haar op een ferme kopstoot zou trakteren de eerstvolgende keer dat ik haar tegen zou komen in het lokale winkelcentrum. Trillend legde ik m’n telefoon weg. Het voelde alsof ik moest bewijzen dat ik wél echt bevallen was, dat ik sterk was en dat ik het goed gedaan had. Met name de opmerking over ‘’Cas’ kleine hoofdje dat er zo uitkwam’’ stak me enorm. Later is er nog iemand op bezoek gekomen, die vroeg of ik wel tot de 10 centimeter ontsluiting moest, omdat Cas’ hoofdje er toch ook wel zonder 10 centimeter doorkon?
Lieve vrouwen, waarom hebben jullie niet instemmend geknikt en begripvol gereageerd, zoals het hoort?
Een net bevallen vrouw heeft steun en vertrouwen nodig. Geef haar het gevoel dat ze het hoe dan ook geweldig heeft gedaan, omdat ze een kindje op de wereld heeft gezet. Door jullie reacties lijkt het alsof je pas meetelt wanneer je zonder pijnstilling, met totaalruptuur een kind van 7 kilo hebt gebaard. Zijn vrouwen die een keizersnede hebben gehad dan niet echt bevallen? Of hoe zien jullie dat?
We weten allemaal dat een kind baren voelt alsof je een hunebed door je onderkant drukt. Dat weeën serieus pijn doen en een keizersnede klote is. Doe een vrouw haar bevalling nooit af als peanuts en haal het niet in je hoofd om te zeggen dat premature kinderen “Er zo uitkomen.” Toen ik deze vervelende ervaring deelde met mijn man zei hij: “Jos, ik zei toch dat het verstandiger was om soms de korte versie van het verhaal te vertellen.” Ai. Had hij toch gelijk.
Dit vind je ook leuk om te lezen:
0 reacties